stworzone najwcześniej 8 tys. lat temu, a najpóźniej 4,5 tys. lat temu w Chinach, zaadaptowane do zapisu innych języków
Azji Wschodniej, obecnie przede wszystkim japońskiego, a w mniejszym stopniu także koreańskiego.
Współczesne odmiany pisma chińskiego
- Tradycyjne pismo chińskie – składa się ze znaków używanych w praktycznie niezmienionej formie przez ostatnie ponad 2 tys. lat; ma status pisma urzędowego na Tajwanie, w Hongkongu i Makau
- Uproszczone pismo chińskie – powstałe na skutek reformy zapoczątkowanej pod koniec lat 50. w ChRL; uproszczono ponad 50% znaków; jako pismo urzędowe jest używane także w Singapurze; jego rola systematycznie rośnie, bo znajomość pisma uproszczonego ułatwia mieszkańcom Hongkongu, Makau i Tajwanu robienie interesów na kontynencie
- Kanji (japońskie) – chińskie znaki zaadaptowane na potrzeby języka japońskiego, używane obok japońskich sylabariuszy hiragana i katakana; wraz z adaptacją część znaków zmieniła znaczenie; ponadto obok lekcji chińskiej i japońskiej, mogą mieć one także lekcję sinojapońską, czyli wymowę chińską przybliżoną dla użytkownika języka japońskiego
- Hancha (koreańskie) – chińskie znaki zaadaptowane na potrzeby języka koreańskiego, używane obok koreańskiego alfabetu hangul; adaptacja do zapisu koreańskiego wpłynęła na hancha w sposób analogiczny, jak to się stało w przypadku kanji.
Historyczne rodzaje pisma oparte na piśmie chińskim
- Chữ nôm – pismo piktofonetyczne oparte na wymowie wietnamskiej, używane w północnym Wietnamie w XIV-XX wieku.
- pismo kitańskie – używane przez lud Kitanów, który panował nad północą Chin w X-XII w.
- Pismo tanguckie – pismo tanguckiego państwa Xixia leżącego w środkowym biegu Huang He, zniszczonego w XIII w. przez Czyngis Chana.
- Nüshu (koreańskie) – edyne na świecie pismo kobiet, używane w kilku powiatach w Środkowych Chinach. Ostatnia użytkowniczka zmarła w 2004 r.
- Pismo dżurdżeńskie - używane przez Dżurdżenów, którzy w XII wieku opanowali północne Chiny.
